Meergenerationele trauma’s en familieopstellingen
Het blijkt dat voor-, tijden-, en na de zwangerschap, en geboorte de eerste trauma’s bij mensen ontstaan. Omdat de ouders hun spanningen en eigen (onverwerkte) trauma’s doorgeven aan het ongeboren kind, spreken we van meergenerationele trauma’s. Het kan hierbij gaan om allerlei gebeurtenissen en herinneringen in het leven van de ouders, maar ook van situaties die zij van hun ouders hebben meegekregen. Vanuit een breder perspectief zou je kunnen zeggen dat mensen elkaar steeds weer opnieuw hertraumatiseren, en dat er geen, -of bijna geen- mensen zijn die zonder trauma leven. Dit kan je bijvoorbeeld ook terugzien in hoe men in de maatschappij met elkaar omgaat, of reageert op situaties. Het is naar mijn beleving een van de grootste taboes van deze tijd.
Trauma?
Om er meer van te begrijpen kunnen we dieper in gaan op het woord trauma. Wat bedoelen wij daar precies mee? Een trauma is een gebeurtenis (of een herhaling van gebeurtenissen) die zowel lichamelijk als geestelijk impact hebben op een mens.
Lichamelijk kan je bijvoorbeeld constateren dat er een vorm van innerlijk bevriezen of verstarren is. Of dat er bijvoorbeeld hyperventilatie ontstaat, of een hormonale stressreactie (cortisol, adrenaline). Wanneer deze reacties niet worden begrepen of waargenomen, dan kan je hier je leven lang last van blijven houden. Ook de geestelijke belasting van trauma’s zijn groot. De reactie op het ontstaan van het trauma is dat er een deel van de persoonlijkheid wordt afgescheiden om met de pijn te kunnen omgaan. Het afgescheiden deel noemen we ook wel het overlevingsdeel. Hiermee kunnen we toch nog relatief veilig ons leven voortzetten en verbinding houden met de omgeving. Door de jaren heen ontstaan op deze manier steeds meer overlevingsdelen en raakt het authentieke zelf steeds meer op de achtergrond. Dit is vaak de leegte die mensen ervaren en het zoeken naar ‘wie ben ik’ is hiermee begrijpelijk geworden.
Familieopstellingen
In opstellingen kunnen we deze overlevingsdelen terugzien. Het onder ogen zien hoe versplinterd wij zijn en zien welke strategieën wij hebben ontwikkeld om te kunnen overleven met onze pijn maakt dat er ruimte komt voor heling. Er is geen vechten tegen-, geen werken aan- voor nodig, geen oefeningen, geen dóen. Alleen maar overgave aan wat er is en was, en de pijn kunnen voelen van het leven vanuit overleven in plaats van voluit te leven vanuit ons autonome en gezonde IK. We noemen deze opstellingen nog steeds familieopstellingen, de meeste van onze trauma’s zijn familiegerelateerd. Tijdens een opstelling komen vaak ook de familieleden naar voren, afhankelijk van op welke laag we werken en inzicht krijgen.
Ik ben gespecialiseerd in werken vanuit de IoPT methode (Identiteisgerichte Psychotrauma Therapie)